Wieść Gmina Chmielnik

Oddychaj, pozwĂłl by płynął czas PodwĂłrko, jest w nas 

Msicalowa przygoda rozpoczęła się castingiem, który odbył się w środku Chmielnika. Wystartowaliśmy w ciepłe lipcowe dni, a skończyliśmy w chłodnym grudniu. Przez pół roku tworzyliśmy w wielu wymiarach Podwórko - wewnętrznie i zewnętrznie. Choć zastanawialiśmy się - po co aż pół roku?! - na kilkanaście dni przed premierą uświadomiliśmy sobie, jak szybko upłynął ten okres.

Stanęliśmy przed zupełnie nowym dla nas wyzwaniem – połączeniem aktorstwa, tańca i śpiewu. Na szczęście pracowali z nami fantastyczne i wyrozumiałe osoby. ReĹźyser - pan Kamil Dobrowolski, choreograf - pani Magdalena Widłak i kompozytor - pan Bogdan Szczepański oraz dramaturg – pan Lech MrĂłwczyński. Ciepłem, jedzeniem i gościnnością wspierała nas pani Beata Wojnarowicz-Hondz.

Warsztaty i próby, podzielone na trzy rodzaje, przynosiły za każdym razem małe - wielkie odkrycia. Podwórko stało się obiektem poznawania i szlifowania siebie. Każdy dzień zbliżał nas, był okazją do pokonywania barier dla młodych amatorów aktorstwa. Im więcej pracowaliśmy, tym więcej uśmiechaliśmy się do siebie.

Zapomnieliśmy o czasie do momentu, kiedy na palcach mogliśmy odliczać dni do premiery. I wtedy zrobiło się naprawdę gorąco...

Nadszedł długo oczekiwany dzień – 13 grudnia 2014 roku – sobota. Kilkoro z nas nie mogło się doczekać, kilkoro wręcz przeciwnie. NiezaleĹźnie od tego czy chcieliśmy czy nie on, a w zasadzie ona (sobota) nadeszła. A zaczęła się w bardzo dobrym stylu. Około godziny 9:20 moĹźna było usłyszeć nas na antenie Polskiego Radia RzeszĂłw – audycję z naszym udziałem poprowadził przesympatyczny redaktor o rĂłwnie przyjemnym głosie p. Adam Głaczyński. Na początku zaśpiewaliśmy piosenkę otwierającą musical – uwierzcie, śpiewanie w radiu na Ĺźywo nie jest najmniej stresującą rzeczą na świecie. Nie wiemy jak to wyszło, ale dochodzą do nas słuchy, Ĺźe było całkiem ładnie ;). Następnie opowiedzieliśmy o przygotowaniach do spektaklu i o tym co zyskaliśmy przez te sześć miesięcy. Naszą audycję, swoją piosenką zakończyła najmłodsza aktorka Amelia Kołodziej. Była 10, dzień kończył budzić się ze snu, a my bynajmniej nie udaliśmy się do domĂłw. Pojechaliśmy na PodwĂłrko. Od godziny 11 trwały prĂłby. Godziny upływały nieubłagalnie, wieczĂłr nachodził. Pierwsi goście pojawiali się w progach naszej teatralnej sali, na wieszakach zawisły pierwsze kurtki. My się zbytnio nie stresowaliśmy. Teraz gdy tak zastanawiam się czemu, dochodzę do wniosku, Ĺźe gdy długo i intensywnie się do czegoś przygotowuję, to nie musze się bać. I faktycznie – nie musiałem, nikt z nas nie musiał. Zaczęło się od powitania gości przez panią Beata Wojnarowicz-Hondz, p. Kamil Dobrowolski – reĹźyser wprowadził widzĂłw w świat PodwĂłrka. Światła zgasły. Nie było juĹź odwrotu. Teraz przypominam sobie, Ĺźe i wtedy nie czułem stresu – wręcz przeciwnie – czułem taką energię i szczęście. Zaczynamy! Przyznam się państwu szczerze, Ĺźe cieszyłem się tym musicalem, byłem z niego dumny, byłem dumny z tego co robiliśmy ale nie spodziewałem się takiej reakcji, takiego przyjęcia. Mogę tylko zacytować kilka wpisĂłw z naszego fanpage: „Mistrzostwo! Byliście mega wspaniali! Gratuluję”, ” Najpiękniejsze z wszystkiego co widziałam!”, „Brawo!!! Byliście reeewelacyjni!!!”, „Dziękuję za wieczĂłr pełen dobrego humoru i szczerych wzruszeń. Nie spodziewałem się, Ĺźe będę miał zaszczyt obejrzeć widowisko tak poruszające i profesjonalne. Gratuluję i czekam na kolejne projekty, a na "PodwĂłrko" na pewno wybiorę się jeszcze raz :)” – tych wpisĂłw jest więcej, nie mĂłwiąc o pochwałach i gratulacjach jakie dostaliśmy na Ĺźywo i nadal dostajemy. Wracając, skończyliśmy piosenką finałową i po niej dostaliśmy ogromne owacje na stojąco! I proszę mi uwierzyć: to najpiękniejsze co mogliśmy otrzymać po sześciu miesiącach pracy! To było coś wspaniałego! Widzowie krzyczeli „bis”, a z naszych twarzy nie znikał uśmiech, często pojawiały się łzy szczęścia. Te kilka minut będę pamiętał do końca Ĺźycia, te najpiękniejsze kilka minut. Po podziękowaniach publiczność udała się na poczęstunek, a my niedługo po niej. I była godzina 22:00. Zmęczeni ale niewiarygodnie zmobilizowani, szczęśliwi i spełnieni, świętowaliśmy do około 1:00. Ta sobota, przed ktĂłra miałem tyle obaw ułoĹźyła się jak według najdoskonalszego scenariusza. Tak było najlepiej.

W niedzielę graliśmy tak jak w sobotę – o 19:00. Publiczność tak dopisała, Ĺźe wszystkie miejsca siedzące i stojące były zajęte. Wiele osĂłb musiało stać w wejsciu. To dało nam ogromnego kopa – chcieliśmy aby przede wszystkim Ci, ktĂłrzy stali dwie godziny byli zadowoleni. I byli. Jeszcze dłuĹźsze niĹź dzień wcześniej owacje i znĂłw na stojąco zakończyły drugi spektakl. Wspominałem, Ĺźe nie ma nic piękniejszego dla aktora niĹź wielkie brawa? ;). W poniedziałek było ciężko. Przygotowania zaczynaliśmy od 7:00 więc co tu duĹźo mĂłwić – humory jeszcze spały. Do tego jeszcze światła, ktĂłre w większej części odmĂłwiły posłuszeństwa. Mieliśmy róşne myśli, ale publiczność zaproszona – musimy dać z siebie wszystko. I znĂłw ekipa z podwĂłrka zaliczyła spektakl na 5!

Około 11:00 goście opuszczali salę, nam było jakoś wyjątkowo trudno. Przez te sześć miesięcy ta sala stała się naszym drugim domem. Nie zawsze było kolorowo, łatwo. Pomimo sporĂłw wspĂłlny cel niesamowicie nas połączył, z czasem nie trzeba było nas namawiać na prĂłby – sami przychodziliśmy i nieraz częściej niĹź to było ustalone. Przychodziliśmy bo chcieliśmy zrobić dobry musical, na wysokim poziomie i przychodziliśmy bo po prostu chcieliśmy się ze sobą spotkać. I w poniedziałek poczuliśmy pewna pustkę, obawę o to Ĺźe być moĹźe ta wspaniała przygoda się juĹź kończy. Dzisiaj wiem, ze obawialiśmy się bezpodstawnie. Planujemy wspĂłlnie spędzać czas przynajmniej do wakacji. Kolejnym punktem są Mikołajki w WDK w Rzeszowie (19.12 piątek), a później… Zresztą będziemy informować Was na bieżąco! Jeszcze o nas usłyszycie!

Marcin Nizioł